ΦΕΥΓΩ. ΦΕΥΓΕΙΣ. ΦΕΥΓΕΙ…

«Φεύγω. Φεύγεις. Φεύγει. Φεύγουμε. Φεύγετε. Φεύγουν.»

Το «φεύγω» είναι το αγαπημένο μου ρήμα. Μπορεί να κάνει τα πάντα! Να φτιάξει τα πάντα! Να ολοκληρώσει τα πάντα! Να διορθώσει ακόμα και όσα δε διορθώνονται! Γιατί όταν έχεις ένα πρόβλημα και το αφήνεις και φεύγεις, τότε δεν το έχεις πια. Είναι μακριά. Και ό,τι είναι μακριά σου δεν μπορεί να σε βλάψει. Σωστά; Σωστά θα πω εγώ, γιατί το «φεύγω» είναι το αγαπημένο μου ρήμα.

Το «μένω» είναι το αντίθετό του. Δε μου αρέσει και πολύ. Μοιάζει λίγο μόνιμο και πολύ σταθερό. Και είναι ύπουλο γιατί θέλει να δείχνει απλό αλλά δεν είναι! Όλοι μου λένε συνεχώς ότι κλίνεται όπως το «φεύγω». Έτσι, κι εγώ, στην αρχή, σκέφτηκα πως είναι εύκολο γιατί το «φεύγω» ήξερα να το κλίνω. Αλλά όταν ξεκίνησα να πω «Μένω. Μέν…» το άφησα μισοτελειωμένο, γιατί δεν μπορούσα να συνεχίσω και να πω με σιγουριά το δεύτερο πρόσωπο του ενικού αριθμού αυτού του ρήματος. Με τα πολλά κι επειδή πάντα μου λέγανε «όταν δεν ξέρεις κάτι προχώρα παρακάτω και γύρνα μετά να το σκεφτείς με την ησυχία σου», προχώρησα κι εγώ και είπα «… Μένει. Μένουμε. Μέν…», αλλά πάλι άφησα κάτι μισοτελειωμένο· δεν μπορούσα να πω με σιγουριά ούτε το δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού αριθμού αυτού του ρήματος.

Έτσι, κατέληξα στο ότι δεν είναι εύκολο τελικά! Καθόλου! Και σε καμιά περίπτωση δεν κλίνεται όπως το «φεύγω», γιατί αυτό ξέρω πολύ καλά να το κλίνω! Στο «μένω», όμως πραγματικά κόλλησα στο δεύτερο πρόσωπο!

Μπορώ με σιγουριά να πω «Μένω», αλλά πώς μπορώ να πω με σιγουριά «Μέν…», «Μέν…», «Δε φεύγεις», τέλος πάντων;