ΜΙΑ ΑΚΑΤΑΣΤΑΤΗ ΑΠΟΘΗΚΗ

Και ρώτησε το αγόρι:

«Πού ήσουν;»

Κι εκείνη απάντησε:

«Είχα πάει να βρω τον εαυτό μου.»

-Και; Τον βρήκες; της λέει.

-Να δεις που κάπου θα παραχώθηκε στο σπίτι. Δεν τον βρήκα.

-Έφυγες βιαστικά κι απότομα. Εξαφανίστηκες.

-Και παρόλα αυτά μ’ έψαξες κι αναρωτιόσουν πού είμαι;

-Ναι!

Μετά αυτή πέταξε ένα «Άχου το μωρέεεεεεε!» και με ξενέρωσε, αλλά δε με εμπόδισε αυτό απ’ το να σκεφτώ συνειρμικά…

Νομίζω, λοιπόν, πως για να βρει κανείς τον εαυτό του χρειάζεται μια μηχανή του χρόνου. Μάλιστα! Κάθε μέρα προστίθενται καινούρια πράγματα στον κύκλο μας. Πράγματα που μπορεί να μας κάνουν εντύπωση και να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον κι άλλα που απλά συμβαίνουν και δεν τους δίνουμε σημασία. Οπότε, αν είχαμε τη δυνατότητα να γυρνάμε και να ρίχνουμε μια ματιά στο παρελθόν πού και πού, όλα θα ήταν πιο εύκολα, γιατί θα παρατηρούσαμε περισσότερα, άρα θα ξέραμε και περισσότερα για το τι να περιμένουμε!

Δε γίνεται έτσι, όμως, γιατί, όπως λέει και μια φίλη, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Όσα μας τραβάνε το ενδιαφέρον και ασχολούμαστε εν τέλει μαζί τους, αυτά είναι μόνο που βλέπουμε. Μπορεί να είναι όσα χρειάζονται, μπορεί και όχι. Μπορεί να φτάνουν για να βγάλουμε συμπεράσματα, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι ότι είτε φτάνουν, είτε δε φτάνουν, αυτά είναι.

Όσα δε μας κάνουν και πολύ το μπαμ για να τα προσέξουμε, μένουν στην αφάνεια. Τα σπρώχνουμε και τα παραχώνουμε μερικές φορές βαθιά στην αποθήκη του υποσυνείδητού μας, που είναι τόσο ακατάστατη, όσο οι σκηνές από τα παιχνίδια που παίζουμε στο ίντερνετ και πρέπει να βρούμε κι όσα έχουμε χάσει μέσα σ' αυτές (έλα τώρα που δεν ξέρεις το criminal case). Κι αν μερικές φορές έχουν πράγματα να μας πουν, δεν τα βλέπουμε. Κι αν τα βλέπουμε, δεν τα αφομοιώνουμε. Οπότε, απλά μένουν εκεί, πίσω από τις κουρτίνες περιμένοντας μήπως τυχόν μείνουν στις αναμνήσεις.

Δε νομίζω, όμως, ότι μπορείς να κάνεις και πολλά για να τ’ αλλάξεις αυτό. Θέλω να πω πως έτσι είναι, οπότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το συνηθίσεις, να εξοικειωθείς με την ιδέα της αποθήκης. Ακόμα κι αυτό φτάνει, αν δεν μπορείς ή αν δε θες να τη συγυρίζεις και να την τακτοποιείς πού και πού…

Και ξέρεις γιατί; Γιατί κάποια στιγμή θα χρειαστεί να ανοίξεις την αποθήκη σου, ακόμα κι αν δε θες. Κι αν δεν έχεις ήδη εξοικειωθεί με την ιδέα, θα εκπλαγείς από την ακαταστασία που θα επικρατεί εκεί μέσα και θα χάσεις τη μπάλα.

Κι αν δε θες να εξοικειωθείς με την ιδέα της αποθήκης, πες καμιά ιδέα! Πού νομίζεις ότι πρέπει να ψάξει κανείς τον εαυτό του;

*Ο διάλογος είναι κομμάτι απ’ αυτές τις συζητήσεις που ακούς στα λεωφορεία όταν ταξιδεύεις και οι διπλανοί ή οι μπροστινοί σου μιλάνε… απ’ αυτές τις συζητήσεις που σε κάνουν να φαντάζεσαι τις ιστορίες που μπορεί να κρύβονται από πίσω…